ΓΡΑΦΟΝΤΑΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ ΤΟΥ Κ. ΒΟΛΑΝΑΚΗ «ΔΑΣΟΣ» | ΠΟΛΥΤΡΟΠΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ 33 | MULTIMODAL TEXTS 33

Με βάση την τεχνική της εμβύθισης σε ένα έργο τέχνης τα παιδιά έγραψαν μικρές ιστορίες με αφορμή τον πίνακα του σπουδαίου Έλληνα ζωγράφου του 19ου αι. Κωνσταντίνου Βολανάκη με τίτλο: «Δάσος». Το τελικό ερώτημα που τέθηκε ήταν το εξής: «Παρατήρησε τον πίνακα του Κωνσταντίνου Βολανάκη, “Δάσος”. Κλείσε για λίγο τα μάτια σου και αφού πάρεις μια βαθιά (διαφραγματική) ανάσα προσπάθησε να “μπεις μέσα στον πίνακα” και να αισθανθείς την ατμόσφαιρα της στιγμής με όλες σου τις αισθήσεις (όραση, όσφρηση, ακοή, ακόμα και αφή). Στη συνέχεια άνοιξε τα μάτια σου και γράψε μια μικρή ιστορία για το τι μπορεί να συμβεί τις αμέσως επόμενες στιγμές»

Κωνσταντίνος Βολανάκης. Δάσος. Τέλη 19ου αι. Λάδι σε χαρτόνι, 37 × 29 εκ., Αθήνα, Συλλογή Ιδρύματος Κουτλίδη

Νάνσυ Τζιόλη 

Μπροστά μου έχω ένα ψηλό δέντρο χωρίς φύλλα, φαίνεται νεκρό. Ωστόσο δεν ξεχωρίζει μέσα στη μάζα καθώς τα χρώματα που κυριαρχούν γύρω μου είναι το καφέ, σε διάφορες αποχρώσεις, και ένα ξεθωριασμένο κάπως πράσινο. Δεν υπάρχει ιδιαίτερη ζωντάνια γύρω μου. Παρόλα αυτά μπορώ να εισπνεύσω καθαρό αέρα, και να ακούσω τον ανακουφιστικό ήχο από το θρόισμα των φύλλων. Ξαφνικά, βλέπω ένα μικρό ζωάκι, μοιάζει με ελαφάκι! Το πλησιάζω αργά αλλά σύντομα απομακρύνεται. Συνεχίζω να προχωρώ απολαμβάνοντας το τοπίο γύρω μου, που μοιάζει λίγο νεκρό και κάπως αγχωτικό σε σχέση με τα χρώματά του, σε συνδυασμό με τους ήχους της φύσης που εκπέμπουν την απόλυτη ζωντάνια! 

Ευαγγελία Παπαναστασίου

 

Κοντά στην πόλη σε ένα μαγευτικό τόπο ζουν πολλά ζώα. Μέσα σε αυτό τον μοναδικό τόπο βρίσκεις πουλιά, άλογα, αρκούδες, αλεπούδες, τσακάλια, χοίρους, αλλά και πολλά άλλα ζώα· ήμερα και άγρια. Όμως, σύμφωνα με έναν νόμο που ισχύει εδώ και πολλά χρόνια, κανένας δεν μπορεί να φάει ζώο, παρά μόνο φρούτα, αλλά και καρπούς από το δάσος. Ανάμεσα σε όλα τα ζώα υπήρχε κι ένας κουτσός σκύλος, καλόκαρδος και έξυπνος, που βοηθούσε όλα τα άλλα ζώα. Μια μέρα ο σκύλος ζήτησε να μπει στην αγέλη των λύκων, φυσικά όλοι οι λύκοι γέλασαν και αρνήθηκαν. Του είπαν ότι δεν μπορεί να μπει στην αγέλη τους γιατί είναι ξεχωριστός από αυτούς. Την άλλη μέρα ο σκύλος βρίσκει την αγέλη με τις αλεπούδες και τις ζήτησε να μπει στην αγέλη τους. Αυτές φυσικά γέλασαν αλλά και αρνήθηκαν και του είπαν ακριβώς ότι και οι λύκοι. Στη συνέχεια βρίσκει πολλές ακόμα αγέλες ζώων, αλλά από όλες είχε την ίδια αντιμετώπιση. Κανένας δεν τον ήθελε στην αγέλη του, ωστόσο, αυτός εξακολουθούσε να βοηθάει και να ενδιαφέρεται για τα άλλα ζώα. Μια μέρα, λοιπόν, αποφασίζει να ζητήσει βοήθεια από την τελευταία αγέλη των σκύλων. Ήταν πολύ αισιόδοξος ότι αυτή η αγέλη θα τον δεχόταν. Τους ρωτάει, αλλά φυσικά όλοι οι σκύλοι γέλασαν και αρνήθηκαν λέγοντάς του ότι αυτός είναι ξεχωριστός από αυτούς. Έτσι, ο καημένος ο σκύλος έμεινε εντελώς μόνος του. Εξακολούθησε, όμως, να βοηθάει όλα τα άλλα ζώα. Ξαφνικά, μετά από λίγο καιρό ξεσπάει μια δυνατή καταιγίδα για αρκετές μέρες. Ο σκύλος είχε προνοήσει να μαζέψει πάρα πολύ φαγητό για όλα τα ζώα, που το έχει αποθηκεύσει στη σπηλιά του. Κανένα ζώο, όμως, δεν το ήξερε αυτό. Μόλις σταμάτησε η καταιγίδα όλα τα ζώα έψαχναν για τροφή. Όμως, δεν υπήρχε τίποτα μέσα στο κατεστραμμένο δάσος. Όλα ήταν γεμάτα λάσπη και χώμα, ωστόσο, κάτι έπρεπε να φάνε. Μετά από πολλές μέρες και πολύ ψάξιμο βρίσκουν τον σκύλο. Τον ρώτησαν αν αυτός βρήκε κανέναν καρπό για να φάνε κι αυτά. Τότε ο σκύλος τους ρώτησε, γιατί ζητάτε βοήθεια από κάποιον που είναι ξεχωριστός από εσάς. Εκείνη την ώρα όλα τα ζώα κατάλαβαν το λάθος τους και ζήτησαν συγνώμη από τον σκύλο. Αυτός τους συχώρεσε και κάλεσε όλα τα ζώα στη σπηλιά του, που ήταν στο βάθος του δάσους, για να φάνε όλοι μαζί και από τότε κανένα ζώο δεν ανήκει σε ξεχωριστή αγέλη και ζούνε όλα μαζί αγαπημένα. 

Διονυσία Φωτιάδου 

Το μικρό σκυλάκι χάθηκε μέσα στη φωτιά που ξέσπασε στο μικρό χωριό δίπλα στο δάσος και προσπαθεί να γλιτώσει από τα χειρότερα. Μέσα σε μία ώρα έχασε το σπίτι του, το αφεντικό του και πάνω από όλα την ψυχή του. Τρέχει εδώ κι εκεί στο διπλανό δάσος αναζητώντας στέγη και τροφή. Τρέχει γρήγορα παρά την κούραση θέλοντας να ξεφύγει από όλα όσα είδε. Σε μια στιγμή σταμάτησε και άκουσε μέσα στο δάσος έναν ήχο. Πλησίασε με προσοχή και βρήκε έναν λαγό που φαινόταν πολύ φιλικός. Στην αρχή δίστασε μετά πλησίασε και μίλησε μαζί του. Ο λαγός ανταποκρίθηκε και του έδειξε τον δρόμο για τα υπόλοιπα ζώα έτσι τελικά σώθηκε. 

Μαρία Τσιανάκα 

Είναι κάτι ξεχωριστό εδώ που βρίσκομαι. Τα δένδρα, όταν ο ήλιος απλώνει πάνω τους τις ακτίνες του φαίνονται λαμπερά. Το οξυγόνο χαλαρώνει και ηρεμεί την ψυχή μου. Ο θόρυβος των φύλλων που συναντούν το ένα το άλλο όταν φυσάει ο αέρας, τα πουλιά που κελαηδάνε, όλα φαίνονται γαλήνια και ήρεμα. Το πυκνό, όμως, δάσος με φοβίζει. Ξαφνικά ακούω έναν θόρυβο. Τρέχω να ξεφύγω και νιώθω πίσω μου σαν κάτι να με κυνηγά. Κρύβομαι και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι. Τότε, ξαφνικά, βλέπω ένα ξανθό ελάφι. Το πλησιάζω κι αυτό φεύγει φοβισμένο. Προσπαθώ να το φτάσω. Αυτό σταματά να πιει νερό σε μια λίμνη. Με προσεκτικές κινήσεις το πλησιάζω. Φτάνω τόσο κοντά που το ακουμπώ. Το δέρμα του ήταν απαλό και η ομορφιά του μαγευτική. Αυτό μόλις κατάλαβε το άγγιγμά μου πηδάει και φεύγει με απίστευτη ταχύτητα. Το χάνω από το μάτια μου. Η συνάντηση μαζί του αφήνει στην ψυχή μου μια μυστική χαρά. 

Καλλιόπη Τσιανάκα 

Στο μέρος που βρίσκομαι είναι πολύ όμορφα. Πουλιά πετάνε και κελαηδούν, το αεράκι φυσάει δροσερό, οι μυρωδιές από τα δένδρα γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Και να, εμφανίζεται ένα ελάφι με απαλό και λαμπερό τρίχωμα. Πλησιάζω αλλά αυτό φεύγει. Γλιστράω στο υγρό χώμα και πέφτω. Οι πατούσες μου γεμίζουν λάσπες. Λίγο πιο μακριά υπάρχει μια λίμνη. Πλησιάζω να πλυθώ. Όσο περπατώ σκέφτομαι το χαμένο ελάφι. Η στιγμή της συνάντησης θα μου μείνει αξέχαστη. 

Βαγγελίτσα Τσιμήτρη

Προχωρώ μέσα στο δάσος. Παντού μυρίζει φθινόπωρο. Γύρω μου η φύση παλεύει να μείνει ζωντανή μέσα στην άχρωμη παλέτα των φθινοπωρινών χρωμάτων. Ξαφνικά, ενώ παντού τριγύρω μου στέκονται αγέρωχα ψηλά έλατα, αντικρίζω ένα που μου τραβά την προσοχή. Στέκομαι και το παρατηρώ. Δεν είναι όμορφο σαν τα άλλα. Κανείς δεν θα ήθελε να χάσει τον χρόνο του χαζεύοντάς το. Είναι σαν να θέλει να παραιτηθεί από τη ζωή. Δείχνει γερασμένο και άψυχο. Τώρα πλέον είμαστε μόνοι. Αυτό κι εγώ. Θέλω να του πω τόσα πολλά! Δείχνει πολύ σοφό και πρόθυμο να δώσει συμβουλές. Είναι πονεμένο από τις σκληρότητες της ζωής. Ξαφνικά όμως, μέσα στο απαλό θρόισμα των φύλλων και στις μελωδικές φωνές των πουλιών, ακούω βήματα πάνω στα ξεραμένα φύλλα του φθινοπώρου. Πηγαίνω και κρύβομαι πίσω από το δέντρο που μου τράβηξε την προσοχή. Φοβάμαι. Ένας σκύλος εμφανίζεται από το πουθενά και στέκεται μπροστά από το δέντρο. Πηγαίνω δίπλα του. Τώρα χαζεύουμε και οι δύο μαζί το γερασμένο δέντρο… 

Πάμελα Πετάλι 

Φωνές! Φωνές στο βάθος, ακούς; Τρέξε! Τρέξε μπορεί να διψάνε, μπορεί να διψάνε για φεγγάρι, το φως του θέλουν να κλέψουν. Αυτό που φωτίζει τα αγκάθια στο χώμα. Τρέξε και μη φοβάσαι, τα κρατώ σφιχτά. Νιώθω τον πόνο, αλλά δεν πειράζει. Όπως βλέπεις δέσαμε. Δέσαμε τόσο όμορφα που δεν μπορώ να ξεφύγω. 

Θεοδώρα Λαζάρου 

Τελικά άξιζαν τα χιλιόμετρα που έκανα για να φτάσω έως εδώ. Μπορεί να μην ξέρω πόσα ακριβώς έκανα, μα ξέρω με σιγουριά πως αυτός ο Παράδεισος άξιζε τα διπλάσια. Μα, τι να πρωτοπε-ριγράψω. Τη σαγηνευτική θέα που σου κόβει την ανάσα; Τη γλυκιά μυρωδιά της φύσης που ζεσταίνει κάθε άκρη του κορμιού σου; Πραγματικά δεν ξέρω. Προχώρησα ένα βήμα μπροστά. Το γρασίδι γαργαλούσε παιχνιδιάρικα τα δάχτυλά μου. Χάιδεψα ένα δέντρο. Ήταν τραχύ και ο κορμός του έκοψε το χέρι μου. Αμέσως, αίμα έτρεξε από εκεί. Πρώτη φορά είδα αίμα να ξεχύνεται με τέτοια λάμψη από μια πληγή, σαν να φώναζε: «Κοίταξέ με, πώς θυσιάστηκα για τον παράδεισο που έχεις γύρω σου! Μη στεναχωριέσαι». Προχώρησα μερικά βήματα πιο μπροστά. Και εκεί ήταν που είδα τόσες πολλές μορφές ζωής να ζουν ειρηνικά. Χωρίς να νοιάζεται για το ποιος είναι πιο αδύναμος και ποιος όχι. Για το ποιος θα κυριαρχήσει και για το ποιος θα ζει υποταχθεί. Τίποτα από όλα αυτά. Μόνο αγάπη. Ένιωσα την ανάγκη να ξαπλώσω στο χώμα. Έκλεισα τα μάτια μου και άφησα την ψυχή μου, ίσως και για πρώτη φορά να ηρεμήσει. Ένιωσα ότι ήθελα να φωνάξω ίσως για τελευταία φορά: «Αυτό ήταν επιτέλους το ταξίδι της ζωής μου». 

Πασχαλίνα Γιαννάκη 

Επίσκεψη στο δάσος. Τι καλύτερο από μια μέρα στην εξοχή. Ανάμεσα στα δέντρα περπατάει ο σκύλος, ψάχνοντας να βρει κάτι χωρίς όμως να μπορεί να το δει. Μυρίζει ρετσίνι και τα πουλιά κελαηδούν αμέριμνα. Κυνηγάει τις πολύχρωμες πεταλούδες που κάθονται πάνω στη μύτη του και παίζει. Αυτό το μικρό σκυλάκι μπορεί μέσα στην απλότητα του ασήμαντου, θα έλεγε κανείς, δάσους να δημιουργήσει αναμνήσεις που ένας άνθρωπος θα υπερανέλυε μέχρι να χαρεί τη στιγμή. Πλησιάζει στη ρίζα ενός δέντρου στρέφοντας τα μικρά, καστανά του μάτια προς τον ουρανό, αλλά δεν μπορεί να τον δει. Τα κλαδιά των ψηλών δένδρων μπλέκονται το ένα μέσα στο άλλο αφήνοντας ελάχιστες αχτίδες του ήλιου να τα διασχίσουν και να φωτίσουν το όμορφο τοπίο. Όμως, ο σκύλος προσπάθησε και βρήκε αυτό που ήθελε. Και αυτό ήταν τόσο απλό. Ήθελε να περάσει όμορφα με τα πιο απλά πράγματα, χωρίς να πιέζεται από υποχρεώσεις. Ήθελα απλά να ζήσει τη στιγμή στο καταπράσινο δάσος. 

Κατερίνα Νταλαμπέκου 

Μπορώ να ακούσω τα πουλιά να κελαηδούν, τους ήχους των εντόμων, τον άνεμο να σφυροκοπά ανάμεσα από τα κιτρινισμένα φύλλα. Παρατηρώ τριγύρω τη φύση σαν μια υπέροχη ζωγραφιά και τα ζωάκια να τρέχουν εδώ κι εκεί. Μυρίζω την υγρασία, το χορτάρι και το χώμα. Η μυρωδιά είναι έντονη αλλά ευχάριστη. Αισθάνομαι το απαλό αεράκι να περιτριγυρίζει τους αδρούς κορμούς των δένδρων και ύστερα να χαϊδεύει το πρόσωπό μου. Μα ξαφνικά ακούγεται ένα τρανταχτός ήχος. ΜΠΑΜ! Όλα φαίνονται να ακινητοποιούνται. Ο αντίλαλος διαπερνά τις φυλλωσιές και κτυπά με δύναμη στους βράχους και στους κορμούς των δένδρων. Νιώθω ένα ρίγος. Μετά από λίγο ανοίγω τα μάτια μου και νιώθω και πάλι ασφάλεια. Όμως, η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Το δάσος μου είναι ακόμα σε κίνδυνο από κάτι ακαθόριστο. 

Έλενα Κορινιώτη 

Έρημο τοπίο και με άτονες αποχρώσεις σκεπασμένο. Πολύ μοναχικά εδώ, πολύ μονότονα. Μέσα μου κυριαρχεί ο φόβος και η μοναξιά. Τίποτε σπουδαίο γύρω μου, μόνο τεράστια δέντρα και άγρια ζώα. Ώσπου, ξαφνικά, ένα φως. Τρέχω προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι ακτίνες του λαμπερού ηλίου λούζουν το πρόσωπο μου. Και ναι! Είμαι ελεύθερη και χαρούμενη πια. Προχωρώ μέσα στο δάσος και συναντώ ένα μικρό χαριτωμένο ζωάκι. Φαίνεται φιλικό μαζί μου και θέλει να μου δείξει κάτι. Με καθοδηγεί για τις επόμενες τρεις ώρες περίπου. Σε μια στιγμή καθώς περπατάμε ένα πολύ διαφορετικό και γερασμένο δέντρο μας τραβάει την προσοχή. Κοντοστέκομαι και το θαυμάζω. Έχει μια εσωτερική ομορφιά που ίσως κανείς δεν μπορεί να δει. Μπορώ να το κοιτώ για ώρες. Μαζί του νιώθω σιγουριά και μου δίνει κουράγιο. Δυστυχώς, έχει ήδη περάσει πολύ η ώρα και αρχίζει να νυχτώνει. Τρέχω και του δίνω μια σφιχτή αγκαλιά και μετά συνεχίζω το περπάτημα... 

Δήμητρα Γιάντσιου 

Όσο πλησιάζω στο πυκνό και σκοτεινό δάσος μια θύελλα θλίψης με περιτριγυρίζει. Μες στο ημίφως ο φθινοπωρινός ήλιος είναι σαν να μου δίνει μια τρυφερή αγκαλιά με τις ακτίνες του. Συνεχίζω να περπατώ μέσα στο σιωπηλό δάσος. Μπροστά μου αντικρίζω πεσμένα και νεκρά δέντρα. Πολλά φύλλα πέφτουν στο χώμα αργά το ένα μετά το άλλο. Μα να! Μες στην ομίχλη βλέπω να περνά ξυστά ένα ολόλευκο άλογο. Ήτανε άραγε μια ονειροπόληση; Ίσως ποτέ δεν θα το μάθω…

Ελένη Τόκα 

Ο αέρας του δάσους γεμίζει κάθε ίνα του κορμιού μου. Τα πουλιά κελαηδούν. Αρμονία. Όλα είναι όμορφα. Απλά. Ανασαίνω. Πρώτη φορά νιώθω να ανασαίνω πραγματικά. Βρίσκω τον εαυτό μου. Ελευθερία. Θα κρατήσει πολύ άραγε; Μα τώρα είμαι εδώ. Εδώ, μόνη. Χωρίς σκέψεις. Υποχρεώσεις. Αρνητικότατα. Άγχος. Στρες. Ξέφυγε το μυαλό μου. Νιώθω τον αέρα. Διασχίζει κάθε μέρος του σώματος μου. Έτσι νιώθεις στον παράδεισο; Αυτό θέλω να νιώθω. Αυτό ζητώ. Γι' αυτό παλεύω. Γαλήνη. Ηρεμία. Αρμονία. 

Σταυρίνα Βάια 

Καθώς τα ζωάκια έπαιζαν μεταξύ τους εγώ περπατούσα στο δάσος με συντροφιά τα τραγούδια των πουλιών. Μύριζε παντού αυτή η ιδιαίτερη μυρωδιά των δέντρων και της φύσης, των καταπράσινων θάμνων και των πολύχρωμων φυτών. Ήταν όμορφη και ονειρική φύση μια παρηγοριά στον σκληρό κόσμο που ζούμε. Μα πως να μην ονειρεύεσαι όταν κατοικείς σε ένα τέτοιο μέρος; Δίπλα μου είχα φίλους πολύτιμους. Ένα σκυλάκι και ένα πανέμορφο αρκουδάκι που έτρεχαν δίπλα μου. Η φύση σου χαρίζει φίλους σου τα ζώα. Μερικές φορές μάλιστα είναι πολύ πιο σημαντικά και αληθινά από τους ανθρώπους. Όπως λοιπόν συνέχιζα την πορεία μου ξαφνικά το σκυλάκι δίπλα μου άρχισε να γαβγίζει. Μου έδειξε ένα απομακρυσμένο μονοπάτι. Είχε αρχίσει να βραδιάζει και μες στο σκοτάδι δεν μπόρεσα να καταλάβω ακριβώς τι μου έδειχνε. Έτσι αποφάσισα να πάω προς τα εκεί και να δω τι συμβαίνει και αν κάποιος χρειάζεται βοήθεια. Δεν παρατήρησα τίποτα, όμως συνέχισα να περπατώ. Τελικά έφτασα σε ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο. Στην αρχή δίστασα... Αλλά μετά σκέφτηκα πως όντως κάποιος μπορεί να χρειάζεται βοήθεια. Η νύχτα είχε πέσει. Ήταν πια εντελώς σκοτεινά. Μόνο οι πυγολαμπίδες κατάφεραν να φωτίσουν το σκοτάδι. Πλησίασα στην πόρτα όπου αντίκρισα μια γυναίκα ντυμένη στα λευκά με αίματα στα χέρια στο φόρεμα ακόμη και το πρόσωπο. Ρώτησα αν χρειαζόταν κάτι, αλλά δεν πήρα απάντηση. Έκανε ένα βήμα πίσω και με ένα νεύμα μου είπε να πάω κι εγώ. Κατευθύνθηκα προς το εσωτερικό. Την ακολούθησα τρομαγμένη. Την πίστεψα. Δεν ήξερα αν έκανα καλά. Μάλλον όχι σκεφτόμουν. Καθώς περπατούσα μαζί της άκουγα πολλούς περίεργους θορύβους νομίζοντας ότι ήταν παραισθήσεις από τον φόβο μου. Κάπου κάποια στιγμή τα ζωάκια μου έδειχναν τρομαγμένα και αυτά. Όταν επιτέλους φτάσαμε η γυναίκα με κοίταξε και μου είπε να ανοίξω την πόρτα όμως... κάτι άλλο είχα στο μυαλό μου. Λίγο πριν φτάσουμε είδα πάνω σε ένα τραπεζάκι ένα κηροπήγιο. Το άρπαξα και το έκρυψα κάτω από το μπουφάν μου σε περίπτωση που τα πράγματα εξελισσόταν άσχημα. Όπως και πράγματι έγινε. Σε μια στιγμή βρεθήκαμε μπροστά σε μια πόρτα. Μου είπε με βραχνή φωνή να την ανοίξω. Τα μάτια της έβγαζαν φλόγες και το πρόσωπό τςη είχε γίνει κρύο σαν τον πάγο. Επέμενε και μου άρπαξε άγρια το χέρι. Ασυναίσθητα σήκωσα το κηροπήγιο και την κτύπησα. Πριν προλάβει να συνέλθει αρχίσαμε να τρέχουμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε. Βγήκαμε από το σπίτι και πήραμε το μυστήριο μονοπάτι για να επιστρέψουμε στην ασφάλεια του δάσους και του σπιτιού μου που ήταν χιλιόμετρα μακριά. Μετά από όλα αυτά δεν ρώτησα, δεν έμαθα και δεν συζήτησα με κανέναν τι πραγματικά έγινε στο μονοπάτι. Αυτό το ήξερα μόνο εγώ. Υποσχέθηκα στο εαυτό μου να ξεχάσω για πάντα εκείνη την νύχτα και το έκανα. Όμως ποτέ δεν έμαθα την αλήθεια. Το τι θα μπορούσε να συμβεί αν άνοιγα την πόρτα. Ήταν φρικτό. Πολλοί έλεγαν μύθους και ιστορίες για το τι συνέβαινε σε όποιον πήγαινε εκεί. Τους ήξερα αυτούς τους μύθους, όμως δεν τους πίστευα. Αυτό που γνωρίζω πολύ καλά είναι ότι είχα σωθεί. Έτσι συμβούλευα και όσους έρχονταν στο δάσος να μην πάνε σε εκείνο το μονοπάτι ό,τι κι αν γίνει. Γιατί κανείς ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι σίγουρος ότι θα επιστρέψει ζωντανός. 

Αγγελική Καρατζόγλου 

Και τότε έκλεισα καλά τα μάτια μου μήπως και ονειρεύομαι. Όχι! Ήταν αλήθεια. Μέσα από τη μυρωδιά του ξύλου και τον πράσινο παράδεισο, μια μικρή ζωή εμφανίστηκε απροσδόκητα. Δεν θα μπορούσα να την αφήσω μόνη. Πλησίασα, λοιπόν, το όμορφο καφετί σκυλάκι, σιγά σιγά να μη το τρομάξω. Αυτό όμως, πριν καν προλάβω να το φτάσω, έτρεξε μέσα στα δέντρα. Δίστασα. Όμως ξανάκλεισα τα μάτια μου και έτρεξα και εγώ προς τα κει. Όταν τα ξανάνοιξα, θαμπώθηκα από την ομορφιά που αντίκρισα. Το δάσος αποκαλυπτόταν σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Φοβόμουν λίγο, είναι η αλήθεια, όμως η ομορφιά με συνεπήρε. Ήξερα ότι δεν είχα πολύ χρόνο στη διάθεσή μου. Σε λίγο θα νύχτωνε. Έτσι αφού μάζεψα τα πιο όμορφα λουλούδια του δάσους, φωτογράφισα την εικόνα στο μυαλό μου και έφυγα.