ΒΡΑΔΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ | ΤΕΣΣΕΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ | ΠΟΙΗΣΗ 9

Βραδινός ουρανός

[Ι]

Κοίτα τα φώτα
του ουρανού
ένα ένα πως σβήνουν.
Κάθε φως κι ένα αστέρι
κάθε αστέρι και μια ψυχή.
Μια ψυχή ξένη
άλλη γνωστή
αγαπημένη.
Οι ψυχές σβήνουν
όπως τα αστέρια
και μένουν απλώς στη μνήμη
όσων θυμούνται.
Θέλω να σε θυμάμαι.
Θα κοιτάζω ψηλά
ξέροντας πως είσαι
το πιο λαμπρό αστέρι.

[ΙI]

Τα βράδια κοιτάζω ψηλά
και είσαι εκεί.
Μπορεί ο καπνός να με εμποδίζει να δω
και να αναπνεύσω,
όμως σε βλέπω.
Λάμπεις
όπως εκείνο το φως
που με πρόσεχε τα βράδια
απ΄ τις σκιές.
Καθόσουν δίπλα μου μέχρι να εξαφανιστούν.
Μέχρι να σβήσουν.
Μέχρι ο καπνός πια να μην υπάρχει.
Μέχρι οι σκιές πια να μην με φοβίζουν.

[ΙΙΙ]

Έχεις μετρήσει ποτέ τα άστρα
Γιατί δεν μπορείς;
Δεν είναι τόσα πολλά.
Είναι όσα κι όταν ο ουρανός
συννεφιασμένος σε εμποδίζει
να τα δεις
και διακρίνεις ελάχιστα
ή και κανένα.
Κάθε αστέρι και μια ελπίδα.
Κάθε πεφταστέρι και μία χαμένη σκέψη.
Μην τα παρατάς
υπάρχουν ακόμα εκατομμύρια άστρα.

[IV]

Εκατομμύρια αστέρια
φωτίζουν τη νύχτα.
Γαλαξίες και πλανήτες
κρύβουν άγνωστες ζωές.
Δες τον νυχτερινό ουρανό.
Νιώθεις τόσο μικρός
μπροστά σε αυτό το μαύρο κενό.
Φτάνει η στιγμή που
ο φόβος γίνεται δύναμη
και τη δύναμη συνοδεύουν
μεγάλες και δύσκολες αποφάσεις.
Αντίκρισε τον λαμπερό ουρανό
και θα νικήσεις τον φόβο.