ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ | ΠΟΙΗΣΗ 10

 

Κωνσταντίνος Δημητριάδης (1879-1943). Εις τα όνειρα τα αγνοηθέντα και ηττηθέντα. 1909. Μάρμαρο, 92 x 118 x 75 εκ. Από την ενότητα "Οι νικημένοι της ζωής". Αθήνα, Εθνική Γλυπτοθήκη, Δωρεά Σόνιας Δημητριάδη, αρ. έργου: Π.12425

Απέραντα όνειρα

Εκεί που οι πολυκατοικίες
και οι δρόμοι
σε εμποδίζουν να αντικρίσεις
τη σκοτεινή θάλασσα
εσύ ονειρεύεσαι
την πιο όμορφη
και απέραντη θάλασσα.
Σαν εκείνα τα βράδια
υπό τους ήχους των κυμάτων
συνοδευόμενοι από τις αγαπημένες μας μουσικές
υποσχόμασταν πολλά
κάνοντας σχέδια,
ίσως και ανεκπλήρωτα.
Ερωτευόμαστε.
Αγαπιόμαστε.
Πληγωνόμαστε.
Χωρίς όρια και ευθύνες.
Και ξαφνικά
στον συννεφιασμένο βραδινό ουρανό
ξεπροβάλει ένα μονάχα αστέρι.
Αισιοδοξία και εκπληρωμένα όνειρα.

Ανοιξιάτικη πειθώ

Καθώς ο ήλιος
πλέκει τα χρυσά σου μαλλιά
αντανακλώντας τις αχτίδες του
στα λαμπερά σου μάτια
ήσουν εκεί
και με κοιτούσες
μαγεύοντας
μ΄ αυτό
το όμορφο χαμόγελο
που έπειθε και
τους πιο δυστυχισμένους
για την ωραία πλευρά της ζωής.