«MARTINIQUE (ΜΑΡΤΙΝΙΚΑ)» | ΠΟΛΥΤΡΟΠΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ 88| MULTIMODAL TEXTS 88

 

André Kertész. Martinique (Μαρτινίκα). 1972. Ασημοτυπία. 19 × 24.7 cm.

Η φωτογραφία ανήκει στον φωτογράφο André Kertész (1894–1985). Ο Kertész ήταν Ούγγρος, που όμως έζησε και δημιούργησε στις Η.Π.Α. Στις φωτογραφίες του αποτυπώνει την πραγματικότητα γύρω του, με ένα βλέμμα πολύσημο και διεισδυτικό. Πίσω από αυτό που φαίνεται κρύβεται πάντα κάτι βαθύτερο. Αυτό το πετυχαίνει με την αποτύπωση της καίριας στιγμής, η οποία όμως αφήνει πολλά υπονοούμενα και δημιουργεί αμφίσημα νοήματα.

Η παραπάνω φωτογραφία τραβήχθηκε στη βεράντα ενός ξενοδοχείου στη Μαρτινίκα (Martinique). Η Μαρτινίκα είναι μικρό εξωτικό νησί διακοπών μεταξύ Καραϊβικής Θάλασσας και Ατλαντικού ωκεανού. Το θέμα της φωτογραφίας είναι σαφές και συγχρόνως διφορούμενο. Ενώ αποτυπώνει τη θάλασσα, τον ουρανό, τη βεράντα εν τούτοις η άγνωστη και μυστηριώδης σκιά πίσω από το ημιδιαφανές τζάμι αφήνει στον θεατή να συμπληρώσει μόνος τους το αφηγηματικό περιεχόμενο. Είναι, επίσης, χαρακτηριστικό ότι ο φωτογράφος, που ήταν στο νησί για διακοπές, δεν επέλεξε να απεικονίσει κάποια ειδυλλιακή σκηνή από το εξωτικό νησί σαν κι αυτές που κυκλοφορούν στα τουριστικά προσπέκτους, αλλά ήθελε να παρακινήσει τον θεατή να ανακαλύψει κάτι βαθύτερο.

Ερώτημα: 

Προσπάθησε να «βυθιστείς» στη φωτογραφία και να πλάσεις μια αφήγηση σαν να είσαι μπροστά στη σκηνή. Το σενάριο είναι το εξής: «Πήγες διακοπές σε ένα εξωτικό νησί και ένα πρωί βγαίνεις το μπαλκόνι του ξενοδοχείου. Τι σκέφτεσαι; Το ρόλο παίζει η μυστηριώδης σκιά; Είναι αληθινή ή της φαντασίας σου; Τι θ΄ ακολουθήσει στη συνέχεια.

Της Πασχαλίνας Γιαννάκη

Και τότε όλοι έλεγαν «τη βλέπαμε κάθε τόσο να περπατάει πάνω στα βράχια έτοιμη να πέσει μέσα στη θάλασσα». Πού νάξεραν, όμως, ότι το φεγγάρι κατεβαίνει από το νυχτερινό ουρανό και καθρεφτίζεται στην επιφάνεια του νερού. Πενήντα χρόνια από τότε που έφυγε και συνέχισαν να λένε ότι ακόμα εκείνη τρελή γυναίκα το στοιχειώνει. Και όταν αγόρασα το σπίτι κατάλαβα ότι εκείνη δεν είχε φύγει ποτέ. Η λήθη τότε έγινε σκιά. Και εγώ ακόμη μερικές φορές την βλέπω να μου χαμογελά το βράδια που έχει πανσέληνο.

[Βασισμένο στους στίχους του τραγουδιού “The last great American dynasty” της Taylor Swift].