ΠΟΙΗΣΗ 7 | ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΚΑΡΑΤΖΟΓΛΟΥ

 

Φωτογραφίες Αγγελικής Καρατζόγλου. 2020/21

[α]

Μια ακόμα βδομάδα πέρασε και εμείς παθητικοί δέκτες της καθημερινότητας.
Μήπως όμως ήρθε η στιγμή να αναπνεύσουμε;
Να γίνουμε το καλοκαίρι και να ζωγραφίσουμε την αλμύρα.
Να χορέψουμε, να τραγουδήσουμε και να νευριάσουμε με τη ζέστη.
Να μαζέψουμε φράουλες και μαργαρίτες.

[β]

Θάλασσα κρυφή μαγεία·
ξεβρασμένα κύματα και
αισθήματα σε μιαν ακτή...

Φύκια κουβαλητές χιλιάδων αναμνήσεων.
Σκέψεις σκοτεινές, βαθιές!

Ψυχεδελικές αγκαλιές. Αφρός.
Πληρότητα και κάθαρσις
το δέρμα τις αγγίζει.

Μπλε όνειρα δοσμένα στην απάθεια...

[γ]

Μια φυλακή
–πως μας φτάσαν ως εκεί–
χωρίς ποινή και δικαστή
η ζωή μου μοιάζει φυλακή.

Κι εγώ ένα μικρό κορίτσι ,
περιτριγυρισμένο με ρίγη ανασφάλειας...

Τη μια μονότονη ημέρα άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί
τετράπλευροι ανθρωποφάγοι
οι τοίχοι έχουν γίνει.

Κι οι γλάστρες
εκοίταζαν με βλέμμα μελαγχολικό
να σκέφτονταν, θαρρείς
πόσο λίγο η μέρα κράτησε.

Ποιος ξέρει;
Αφού ο χρόνος τρελάθηκε,
στης νύχτας τον χορό.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον
Αυτά που έρχονται είναι χθεσινά
βαρετά.

Μες στις πλατείες
ένας ένας καθισμένοι
την μοναξιά μας την γραμμένη
οι μνήμες σφραγίζουν με βλέμμα μελαγχολικό...

Ποιος θα το πει το μυστικό ,
αυτό που γέμισε οδύνη τις ψυχές
Ναι! αυτό ...

Κατάντησε το αύριο σαν αύριο να μην μοιάζει ...

[δ]

Ο ήλιος διχάστηκε
και οι κουρτίνες χόρευαν στη μουσική του αέρα.
Τα μάτια φλέρταραν το γιασεμί στην πίσω αυλή.

 

Είναι επιτέλους εδώ το καλοκαίρι το τόσο ποθητό.
Μα πώς γίνεται να δακρύζει το καλοκαίρι;
Και την κάθε στιγμή μαζί του να παίρνει τ' αγέρι;

[ε]

Τα κάστανα της μάτια
πράσινα ο ήλιος έβαψε
και χρυσές ανταύγειες στα μαλλιά της χτένισε.

Το δέρμα της σταρένιο θύμιζε Αύγουστο.
Το μαντήλι στα μαλλιά της
χόρευε σαν το καλοκαίρι
σαν τα χέρια της στο πιάνο έπαιζαν.

Είμαι σίγουρη την είδα
κι ήταν ίδια με το φως.
Ήταν τα πιο όμορφο λουλούδι της αυλής
και η πιο λαμπερή ώρα της ημέρας.
Το πιο φωτεινό άστρο του ουρανού
και το πιο γλυκό χαμόγελο του σπιτιού.