ΜΙΚΡΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ | ΠΟΙΗΣΗ 8
 |
Δεκαπεντάγουστος. Γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και αφορμή για σκέψεις και… ποίηση.
Σε όλους τους πολιτισμούς θα συναντήσουμε τη γυναίκα ως σύμβολο ή θεότητα που παραπέμπει στη γονιμότητα, στη μητριαρχία, στην ομορφιά. Στον χριστιανισμό η Παναγία είναι η πιο αγνή και αγία γυναικεία μορφή. Δεν είναι η ίδια θεά, αλλά βρίσκεται στην υψηλότερη θεολογική ιεραρχία αμέσως μετά την Αγία Τριάδα. Είναι αυτή που επιλέχθηκε να γεννήσει τον ίδιο τον Θεό. Να προσφέρει τη σάρκα της ως «δοχείο» για να γεννηθεί Αυτός που είναι πάνω από κάθε σάρκα («δοχείον ἐνθέου σαρκώσεως»). Μυστήριο ακατανόητο γι΄ αυτούς που δεν πιστεύουν. Μυστήριο αδιαπραγμάτευτο για τους πιστούς.
Η χριστιανική θεώρηση της Παναγίας είναι ένας αιώνιος ύμνος στη δυνατότητα του υλικού ανθρώπου να οικειοποιηθεί την άυλη θεότητα. Να γίνει ολόκληρος –με το σώμα και την ψυχή του— κατά χάριν Θεός. Πώς όμως γίνεται αυτό; Πώς μπορεί το υλικό και φθαρτό σώμα να θεωθεί. Όχι με την περιφρόνηση της σάρκας, όπως θα έλεγε κάποιος ιδεαλιστής, ούτε με τη θεοποίησή της, όπως θα έλεγε κάποιος υλιστής, αλλά με την ισορροπημένη σχέση της σάρκας με το πνεύμα.
Η Παναγία εκφράζει πρακτικά αυτή τη δύσκολη διαδικασία. Την επιλέγει ο Θεός, γιατί ως μικρό κορίτσι πέτυχε την ενσυνείδητη αγνότητα. Δεν ήταν παρθένος μόνο στο σώμα, αλλά και στις εσωτερικές της επιθυμίες. Δεν είχε εξωτερική ευλάβεια μόνο. Παρά τη νεαρή της ηλικία κατάφερνε να συγκεντρώνει τον νου της σε καθαρές και απονήρευτες σκέψεις. Έτσι το φθαρτό της σώμα έγινε ο εικονισμός της ουράνιας ομορφιάς. Ήταν όμορφη, χωρίς φκιασίδια.
Όσοι μπορούν να δουν αυτή την ομορφιά κατανοούν την αξία και της δικής τους σάρκας. Εμπνέονται από την ομορφιά της Παναγίας και πλάθουν τις πιο ποιητικές μεταφορές και επίθετα γι΄ αυτήν. Την έχουν χαρακτηρίσει «αὑγή μυστικῆς ἡμέρας» (ξημέρωμα μιας ημέρας γιομάτης μυστήριο), «ἔσοπτρον ἀκηλίδωτο» (καθρέφτη όπου δεν βλέπεις ασχήμια), «κάλλος πάγχρυσον και πολυέραστον» (χρυσή ομορφιά που αξίζει να ερωτευτείς), «χώρα ἀχωρήτου» (αυτή που το σώμα της έγινε η χώρα όπου γεννήθηκε Αυτός που δεν Τον χωράει κανένας τόπος), «βύσσος λευκοτάτη και κεκλωσμένη» (βύσσος είναι το πιο σπάνιο μετάξι, που παρασκευάζεται από το υγρό που εκκρίνει ένα κοχύλι που ονομάζεται πίνα. Μετάξι, λοιπόν, που κλώθεται ολόασπρο), «λειμών πολυανθής» (λιβάδι γεμάτο λουλούδια), «βολίς τοῦ ἀδύτου φέγγους» (ακτίνα που έρχεται από το πιο κρυμμένο φως), «κάλλος τῶν παρθένων ἀπόρθητον» (ομορφιά παρθενική που δεν μπορεί να κατακτηθεί), «πνεῦμα γαληνόν» (όταν άλλες σκορπίζονται σε διασκεδάσεις Αυτή γαληνεύει), «σελήνη παμφαεστάτη» (λαμπερή πανσέληνος), «κόσμος ὁ μέγας ἐν μικρῷ» (μικρό κορίτσι που κρύβει μεγάλα νοήματα).
Στο μικρό μας αφιέρωμα εμπνεόμαστε από αυτές τις μεταφορές και τα επίθετα προς τιμή της Παναγίας και γράφουμε τα δικά μας ποιήματα και χαϊκού.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου