PERFORMANCES: ΗΧΟΓΡΑΦΗΜΕΝΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ 15

Στη σειρά των «ηχογραφημένων αφηγήσεων και μονολόγων» η Θεοδώρα Λαζάρου αφηγείται το κείμενο «Η ιστορία του δικού μου “εγκλεισμού”» το οποίο συνέγραψε στη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού τον Μάιο του 2020

Θεοδώρα Λαζάρου. Η σφαίρα. 20/3/2020, ώρα 14:48

Η ιστορία του δικού μου «εγκλεισμού»

Της Θεοδώρας Λαζάρου 

Εγκλεισμός… Εγκλεισμός… Τι παράξενη λέξη! Στο μυαλό μου φάνταζε εφιαλτική. Άνθρωποι ξεχασμένοι και απόμακροι από όλους και όλα. Κλεισμένοι μόνοι τους στην απομόνωση του εαυτού τους, παλεύοντας με τις προμήθειες και τις ανάγκες τους στη μάχη της επιβίωσης. Άνθρωποι που πονάνε καθημερινά γιατί δεν έχουν ούτε τα απαραίτητα.
Εγκλεισμό, λοιπόν, αναγκάστηκα να περάσω και εγώ. Μα, η δική μου απομόνωση ήταν τελείως διαφορετική. Εγώ, δεν πάλευα για την επιβίωσή μου, αλλά για την ελευθερία μου, καθώς ένα τοίχος από εγωισμούς την εμπόδιζε. Έδινα καθημερινή μάχη με τον εαυτό μου για να μάθω επιτέλους ποια είμαι εγώ.
Στην αρχή όλο αυτό μου φάνηκε κάποιο κακόγουστο αστείο. Έτσι δεν έδωσα περαιτέρω σημασία στα γεγονότα. Άρχισα να ξοδεύω τον χρόνο μου σε ανούσια πράγματα, κάνοντας τις ημέρες να χάνονται γρήγορα σαν το γάργαρο νερό. Κι εγώ να μένω στάσιμη σε όσα με κρατούσαν πίσω.
Χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός μέχρι να αντιληφθώ το λάθος που έκανα. Τότε δύο επιλογές εμφανίστηκαν μπροστά μου. Η μία, ήταν να συνεχίσω την ίδια και απαράλλακτη τακτική μου. Ενώ, η άλλη επιλογή ήταν να περάσω ποιοτικά τον χρόνο μου να δώσω λίγη περισσότερη σημασία σε ό,τι πριν μου φαινόταν ασήμαντο. Να κάνω προόδους συνεχώς, και το κυριότερο, να αρχίσω να γράφω τη δική μου ιστορία… Σαφώς και διάλεξα το δεύτερο. Άλλωστε ποιος θα ήθελε να περάσει όλη αυτή τη δύσκολη κατάσταση, χωρίς να έχει τίποτα να αφηγηθεί μετά;
Στην αρχή άρχιζα να ξεφυλλίζω όλα τα σκονισμένα και ξεχασμένα βιβλία στο ράφι μου. Άκουγα κάθε ιστορία που είχε κάτι να μου πει. Και μαγευόμουν με την κάθε μία ξεχωριστά.
Μετά σειρά είχαν τα CD. Έβλεπα μανιωδώς αυτούς τους σκονισμένους θησαυρούς τον έναν μετά τον άλλον και μόλις τελείωσα και αυτή την ασχολία μου, άρχισα να δίνω παραπάνω σημασία σε οτιδήποτε που παλιότερα μου φαινόταν ασήμαντο ή δεδομένο. Άρχισα να γράφω, να τραγουδάω, να ασχολούμαι με τον εαυτό μου, να γυμνάζομαι.
Άρχισα να σκαρφίζομαι ιστορίες και φανταζόμουν τον εαυτό μου σε ένα γέρικο σώμα να τις αφηγούμαι σε αθώα παιδικά χαμόγελα, ενώ ο ήχος της φωτιάς που έγλυφε στοργικά τα ξύλα στο τζάκι αντηχούσε σε όλο το μικρό σπίτι. Τώρα θα μου πείτε, γιατί ένα τόσο μικρό και φτωχικό σπίτι. Γιατί, ενώ φαντάζομαι τον εαυτό μου χορτασμένο από λούσα και καλή ζωή, νομίζω ότι τα τελευταία μου χρόνια το μόνο που θα χρειάζομαι θα είναι ο εαυτός μου, η αγάπη των άλλων και τα πιο απαραίτητα για την επιβίωση.
Καθώς η καραντίνα συνεχιζόταν, συνεχίζονταν και οι σκέψεις μου. Κατάλαβα ποια άτομα είναι πραγματικά εδώ για εμένα και ποια όχι. Πέρασα χρόνο με τον εαυτό μου και επιτέλους κατάλαβα τις ανασφάλειες μου, τους εγωισμούς μου, τους φόβους μου και όλα αυτά που με κρατούσαν πίσω. Όλα αυτά ήταν σαν σκοινιά που δεν με άφηναν να προχωρήσω. Έτσι άρχισα να τα κόβω ένα ένα μέχρι που ήμουν επιτέλους ελεύθερη.
Τότε, σαν μια γροθιά στο στομάχι μου, άκουσα την είδηση ότι η καραντίνα τελείωσε. Άλλες σκέψεις τριγυρνούσαν σαν τρελές στο κεφάλι μου. «Μα, όλα αυτά που πέτυχα πάνε στράφι; Ξανά από το μηδέν;». Έλεγα και ξαναέλεγα. Μα, όμως, σκέφτηκα πως όλα αυτά δεν είναι ανούσιες σκέψεις εγκλεισμού… Είναι πια τρόπος ζωής!