PRETTY HURTS | ΠΟΛΥΤΡΟΠΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ 26 | MULTIMODAL TEXTS 26

Στην ενότητα των πολυτροπικών κειμένων 26 δημοσιεύουμε αφηγήσεις των μαθητριών/τών του «Εργαστηρίου» που εμπνεύστηκαν από το μουσικό βίντεο (video clip) «Pretty Hurts» της Beyoncé. Το τραγούδι είναι το πρώτο του οπτικού άλμπουμ με τίτλο Beyoncé που κυκλοφόρησε το 2013. Τα 14 τραγούδια και τα 17 βίντεο του άλμπουμ βασίζονται στις προσωπικές εμπειρίες της Beyoncé από την οικογενειακή της ιστορία, τη συμμετοχή της σε διαγωνισμούς ομορφιάς και σε ποπ μπάντες μέχρι και τον γάμο της. Το «Pretty Hurts» είναι μπαλάντα του ύφους r’n’b δυναμική, που έγραψε η Sia (Fuler), η Beyoncé και ο Ammo. Είναι ρυθμικό κομμάτι, χωρίς όμως να είναι χορευτικό, με καθαρούς τονισμούς στην άρθρωση. Το τραγούδι εκπέμπει μια μελαγχολία, χωρίς όμως έντονο συναισθηματισμό, γιατί η Beyoncé χρησιμοποιεί rap τεχνική.
Οι ιδέες που προβάλλονται μέσω των στίχων του τραγουδιού είναι ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να παρασύρονται από τα συμβατικά πρότυπα της ομορφιάς, όπως διαμορφώνονται από τα ΜΜΕ, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τη βιομηχανία του θεάματος. Να έχουν αυτοεκτίμηση και να αποδίδουν περισσότερη σημασία στην «εσωτερική τους εμφάνιση», η οποία είναι αυτή που μένει, παρά στην εξωτερική. Η επανάληψη του στίχου «It’s the soul that needs a surgery» αποδίδει τα βασικά νοήματα του τραγουδιού.
Το μουσικό βίντεο είναι πολύ μεγαλύτερο από το τραγούδι (ξεπερνά τα 7 λεπτά, ενώ το τραγούδι είναι λίγο πάνω από 4 λεπτά) είναι κυρίως αφηγηματικό και εννοιολογικό. Σκηνοθέτιδα είναι η Melina Matsoukas.
Η αφήγηση του βίντεο δεν έχει γραμμική μορφή και περιέχει αρκετές αναδρομές και εμβόλιμα στοιχεία. Η ιστορία είναι απλή. Η Beyoncé υποδύεται μια κοπέλα (Mrs. Third Ward) που είναι υποψήφια για ένα τίτλο σε καλλιστεία. Κάνει τα πάντα για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του διαγωνισμού, χάνει κιλά, μαθαίνει απέξω τις απαντήσεις προς τους κριτές, κάνει χειρουργικές επεμβάσεις αισθητικής κ.ά. Όταν ο διαγωνισμός φτάνει στο τέλος του και η Beyoncé ετοιμάζεται να απαντήσει στις ερωτήσεις των κριτών, τότε αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι έχει εγκλωβιστεί σε ένα φαύλο κύκλο που δεν την κάνει αληθινή και ευτυχισμένη. Στο τέλος χάνει τον τίτλο από μια λευκή υποψήφια «φουσκωμένη» από τις αισθητικές επεμβάσεις, αλλά έχει πια κατανοήσει το αληθινό νόημα της ζωής της.
Η ανάλυση του βίντεο μπορεί να βασιστεί στην ερμηνεία διαφόρων σημειωτικών κωδίκων [βλ. αναλυτικότερα: Κοκκίδου, Μαίη (2019). Μουσικό βίντεο: οπτικοακουστική αφήγηση, εργαλεία ανάλυσης, εκπαιδευτικές εφαρμογές. Αθήνα: Fagotto books, 427-442]
• Ο ενδυματολογικός κώδικας, δηλαδή το είδος και ύφος ενδυμάτων, των κοσμημάτων και των άλλων αξεσουάρ, αναδεικνύει τη σεξουαλικότητα των γυναικών και είναι κατά βάση αυτός που συνηθίζεται σε καλλιστεία και κοινωνικές εκδηλώσεις. Ενδιαφέρον, πάντως, παρουσιάζουν κάποιες ενδυματολογικές εμβόλιμες λεπτομέρειες, όπως το μπλουζάκι που φορά η Beyoncé όταν τη ζυγίζουν γράφει “Empower” που προμηνύει τη συνειδητοποίησή της στη συνέχεια. Ο ενδυματολογικός πολυσυλλεκτισμός υποδηλώνει τη σύγχυση της υποψήφιας ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει.
• Ο φυλετικός κώδικας αναδεικνύει τις προκαταλήψεις υπέρ της λευκής φυλής και γι΄ αυτό στον διαγωνισμό κερδίζει η λευκή υποψήφια.
• Κώδικας των αντικειμένων. Τα περισσότερα είναι αντικείμενα ομορφιάς της γυναίκας (καθρέφτες, τσάντες, σύνεργα μακιγιάζ, λευκαντικά δοντιών κ.ά.). Στο σπίτι της Beyoncé τα αντικείμενα έχουν συμβολική σημασία. Στο σαλόνι κυριαρχεί μια τηλεόραση χωρίς εικόνα (με «χιόνια») που συμβολίζει την κενότητα των ΜΜΕ. Πάνω στην τηλεόραση υπάρχει μια πορσελάνινη ξαπλωμένη γάτα, που συμβολίζει την ανεξάρτητη φύση της θηλυκότητας, με τη διαφορά ότι η πορσελάνινη γάτα φαίνεται υποταγμένη. Σε ένα από τα τελευταία πλάνα βλέπουμε και μια πορσελάνινη τίγρη που δηλώνει την κρυφή επιθυμία για νίκη. Πολλά πλάνα δείχνουν ένα αμπαζούρ με διακοσμητικά στοιχεία που μοιάζουν με δάκρυα, τα οποία συμβολίζουν τη συναισθηματική κατάσταση της πρωταγωνίστριας.
• Κινηματογραφικός κώδικας. Τα κοντινά πλάνα παρουσιάζουν τη Beyoncé άλλοτε τέλεια και άλλοτε απεριποίητη. Τα μεσαία - μακρινά πλάνα τη δείχνουν σε κατάσταση απόγνωσης και άγχους. Τα μακρινά πλάνα συλλαμβάνουν το κλίμα των καλλιστείων. Όταν η Beyoncé κάνει εμετό στην τουαλέτα η κάμερα είναι από ψηλά κάτι που την κάνει αδύναμη. Ο φωτισμός είναι εναλλασσόμενος σκοτεινός και φωτεινός. Στο σπίτι της Beyoncé είναι σκοτεινός τονίζοντας την απόγνωση της. Οι κριτές δεν φωτίζονται σχεδόν καθόλου, κάτι που είναι τελείως αντίθετο με αυτό που συμβαίνει στους πραγματικούς διαγωνισμούς ομορφιάς. Ωστόσο, έτσι υποδηλώνεται ότι οι αποφάσεις είναι προδιαγραμμένες. Έντονα φωτισμένη με ψυχρές όμως αποχρώσεις είναι η σκηνή του χειρουργείου, στην οποία φαίνεται μόνο η πλάτη του γιατρού, υποδηλώνοντας την σκληρότητα των πλαστικών επεμβάσεων.

Τα παιδιά επεξεργάστηκαν το μουσικό βίντεο και στη συνέχεια συνέθεσαν πολυτροπικές αφηγήσεις, στις οποίες αναλύουν το νόημα και την ιστορία του βίντεο ή περιγράφουν προσωπικές τους εμπειρίες.

🔸

Της Πασχαλίνας Γιαννάκη

Από μικρή της έλεγαν ότι ήταν όμορφη κι αυτή έπρεπε να αποδεχθεί ότι όλη της η αξία ήταν η εξωτερική της εμφάνιση. Κατά βάθος, όμως, ήταν δυστυχισμένη. Ήταν όμορφη, κομψή, λεπτή και αυτά όχι επειδή το ήθελε πραγματικά, αλλά γιατί της το επέβαλε η κοινωνία στην οποία ζούσε. Ήταν εντελώς φυσικό ένα κορίτσι της ηλικίας της να επιδιώκει μόνο την εξωτερική λάμψη του σώματος.
Και τι έκανε για αυτό; Το αποδέχτηκε. Άρχισε να παίρνει μέρος σε καλλιστεία και εκεί το μόνο που έκανε ήταν να υπακούει σε αυτούς που της επέβαλαν να αλλοιώσει τη φυσική της ομορφιά για να ανταποκρίνεται στα δεδομένα που έθετε η κοινωνία του θεάματος. Έπρεπε να υπακούει σε κανόνες. Να κάνει πλαστικές επεμβάσεις στο σώμα της, να χάσει πολλά κιλά και να παραμείνει εξαιρετικά αδύνατη, χωρίς όμως να είναι και αγύμναστη. Όλες αυτές οι συμβατικές απαιτήσεις της κοινωνίας είχαν ως σκοπό να δείχνει εντυπωσιακή εξωτερικά. Μέσα της, όμως, ένιωθε ένα ψυχολογικό κενό και ο εαυτό της έμοιαζε να πιέζεται από ένα δυσβάστακτο βάρος.
Κέρδιζε πολλά βραβεία και ανακηρύσσονταν ως μία από τις ομορφότερες γυναίκες. Και, λοιπόν, ποιο ήταν το νόημα; Αφού θα έπρεπε να πιέζεται συνεχώς με κέρδος να έχει τα βραβεία στο ράφι θαυμάζοντας ότι τα κέρδισε με τόσο κόπο και τόσο πόνο. Υπέφερε. Όμως δεν ήθελε να συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασής της κάνοντας την ψυχή και το σώμα της να υποφέρουν όλο και περισσότερο.
Όμως, κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να πάρει γενναίες αποφάσεις. Αν δεν θα το έκανε τότε, δεν θα το έκανε ποτέ. Έπρεπε να απαλλαγεί από όλα όσα στοίχειωναν τη ζωή της. Τα ανούσια βραβεία, την ψυχολογική πίεση, την ουτοπική αναζήτηση της εξωτερικής ομορφιά. Άρχισε σιγά σιγά να αναλογίζεται τα λάθη του παρελθόντος, χτίζοντας ένα καινούργιο μέλλον. Τώρα όμως δεν θα ήταν η διάσημη γυναίκα που είχε διακριθεί για την ομορφιά της, αλλά μία ελεύθερη προσωπικότητα που είχε απαλλαγεί από τις συμβάσεις που της επέβαλε η κοινωνία.

🔸

Ανούσιες διαδικασίες

Της Βαγγελίτσας Τσιμήτρη

Από τότε που θυμάται τον εαυτό της η Μαρίνα πάντα επιδίωκε το καλύτερο γι΄ αυτή. Ήθελε να διαφέρει και με κάθε δυνατή ευκαιρία το έκανε. Από μικρή ηλικία της άρεσε να περιποιέται τον εαυτό της και έτσι περνούσε πολλές ώρες της ημέρας μπροστά από τον καθρέφτη. Δεν την ενδιέφερε τίποτα άλλο εκτός από την εξωτερική της εμφάνιση. Όλα τα άλλα μπροστά σε αυτό φάνταζαν πολύ μικρά και ασήμαντα…
Μεγαλώνοντας, όντας πλέον ολόκληρη γυναίκα, η Μαρίνα πήρε την απόφαση να συμμετέχει στα μεγαλύτερα καλλιστεία που είχαν διοργανωθεί ποτέ. Ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος και η διαδικασία πολύ σκληρή, όμως αυτή πίστευε υπερβολικά πολύ στις ικανότητες και στην ομορφιά της. Ήταν σίγουρη πως θα κερδίσει πριν καν αρχίσει η διαδικασία του διαγωνισμού.
Σχεδόν ένα μήνα πριν την μεγάλη ημέρα της ανάδειξης της πιο «όμορφης» γυναίκας του πλανήτη κάλεσαν όλες τις συμμετέχουσες για να τις υποβάλουν σε κάποιες δοκιμασίες. Μετά από όλες τις σκληρές δοκιμασίες που υποβλήθηκε η Μαρίνα, της είπαν πως εάν μέχρι την επόμενη εβδομάδα δεν έχανε κάποια κιλά δεν θα μπορούσε να συνεχίσει. Η Μαρίνα πανικοβλήθηκε, ήταν η πρώτη φορά που της έκαναν τόσο σκληρή κριτική. Είχε συνηθίσει σε επαίνους και της κακοφάνηκε πολύ η νέα δοκιμασία. Έτσι, άρχισε να γυμνάζεται και να προσέχει τη διατροφή της μέχρι εξαντλήσεως. Είχε φτάσει σε σημείο να επισκεφτεί και πλαστικό χειρούργο για να της αφαιρέσει λίπος, αλλά και να διορθώσει κάποιες από τις ατέλειες που τις είχαν πει ότι είχε.
Η ημέρα της επανεξέτασης έφτασε και η Μαρίνα άρχισε να κουράζεται με την όλη κατάσταση. Τα υπόλοιπα κορίτσια την κοιτούσαν με μισό μάτι. Ίσως επειδή είχε σκούρα επιδερμίδα. Ήθελε να τα παρατήσει, όμως είχε φτάσει τόσο κοντά στο όνειρο της ζωής της που δεν της πήγαινε η καρδιά να τα παρατήσει μια εβδομάδα νωρίτερα…
Η μέρα της τελικής κρίσης είχε φτάσει. Η Μαρίνα είχε πολύ άγχος. Έπρεπε να τα καταφέρει. Αυτό σκεφτόταν συνεχώς και αγχωνόταν όλο και περισσότερο. Έφτασε η ώρα των ερωτήσεων. Η Μαρίνα είχε μάθει απ΄ έξω τις απαντήσεις ώστε να μην τα χάσει μπροστά στους κριτές. Όταν όμως άρχισαν να την ρωτάνε αυτή άρχισε να θολώνει και να σκέφτεται ότι δεν ανήκε εκεί και πως όλο αυτό που έκανε ήταν τελείως ανούσιο και ανόητο. Πήγαινε να αναδείξει την εξωτερική ομορφιά της. Τι χαζό!…
Τελικά δεν κέρδισε τον διαγωνισμό, επειδή απλούστατα η κοινωνία συνήθως προβάλει αυτό που πουλάει. Και σίγουρα αυτό που πουλάει δεν είναι μια μελαμψή κοπέλα που αρχίζει να σκέφτεται κάτι παραπάνω από τις «καμπύλες» της. Έτσι, η Μαρίνα βρήκε τον χαμένο της εαυτό και συμφιλιώθηκε μαζί του. Σε τελική ανάλυση δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε με αυτά που μας προβάλει ως ιδεώδη η κοινωνία. Αντιθέτως, θα πρέπει να σπάμε τα στερεότυπα και να υποστηρίζουμε με κάθε δυνατό τρόπο τα πιστεύω και τις ιδέες μας.

🔸

Της Θεοδώρας Λαζάρου

Είναι αργά το βράδυ. Ίσως και ξημερώματα. Παρατηρώ τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Τα μάτια μου στέκουν στη θέση τους παγωμένα χωρίς ίχνος συναισθήματος πια. Όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά μου είναι στην εντέλεια δημιουργώντας ένα πρόσωπο ιδανικό για τα καλλιστεία. Μα, δεν ήταν πάντα έτσι…
Αναπολώ τη χαμένη παιδική μου ηλικία. Για κάποιους αυτή είναι μια χαρούμενη ανάμνηση, που θυμούνται με νοσταλγία αργά το βράδυ χαμογελώντας ασυναίσθητα με τον εαυτό τους. Για εμένα όμως παιδική ηλικία δεν υπήρξε ποτέ. Αν έκανες ησυχία τα μεσημέρια σίγουρα θα άκουγες τις φωνές γεμάτες υποδείξεις που προέρχονταν από τη μητέρα μου. «Μην κάθεσαι έτσι, κάτσε σαν κορίτσι!» ή «Φέρσου πιο θηλυκά, κανείς δεν θα αγαπήσει ένα κορίτσι που κάνει σαν αγόρι». Λόγια που δεν μπορούσαν να χωρέσουν την απλή αλήθεια ότι η γυναίκα είναι «θηλυκή» ό,τι κι αν κάνει.
Έτσι λοιπόν περνούσε μίζερη ζωή μου. Ώσπου μια μέρα τα καλλιστεία χτύπησαν την πόρτα μου. Δεν ήταν κάτι που ήθελα, αλλά ούτε και κάτι που θα μπορούσα εύκολα να αρνηθώ. Εκεί, όμως, «τα είδα όλα»! Είδα γυναίκες να μισούν θανάσιμα η μια την άλλη χωρίς λόγο. Είδα τα πιο θλιμμένα πρόσωπα να αλλάζουν απότομα διάθεση και να χαμογελάνε πλατιά, αλλά ψεύτικά στον φακό. Είδα τα πιο άχαρα σώματα να αποκτάνε χάρη στο λεπτό μέσα από πλαστικές επεμβάσεις.
Ώσπου ήρθε και η δική μου σειρά να «χωρέσω» στα καλούπια ομορφιάς. Ένιωσα την απόρριψη και την καταπίεση στο μεγαλείο της καθώς μέρα με τη μέρα μεγάλωναν οι ανασφάλειες μου. Με ζύγισαν και βρήκαν το βάρος μου μη ιδανικό. Τότε το σώμα μου υπέστη τα μεγαλύτερα βασανιστήρια. Αναγκάστηκα να φοράω ρούχα μικρά και άβολα, να μην τρώω για μέρες και να κάνω ώρες γυμναστική. Έβλεπα τους φίλους μου να χαίρονται και να περνάνε χρόνο ανέμελοι όσο εγώ μισούσα τον εαυτό μου και προσπαθούσα να χωρέσω στα στερεότυπα της υποτιθέμενης ομορφιάς. Άραγε ποιος μπορεί να κρίνει το τι είναι όμορφο και το τι όχι; Βρήκαν άσχημες τις αναλογίες του προσώπου μου και αναγκάστηκα να τις αλλάξω για να είμαι «όμορφη». Και καθώς έχτιζα την εξωτερική μου ομορφιά, διέλυα την εσωτερική. Οι ημέρες περνούσαν μέχρι που έφτασα σε σημείο να μην αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Δεν ήμουν εγώ αυτή που αντίκριζα καθημερινά στον καθρέφτη.
Έφτασε η ημέρα του τελικού. Αν κέρδιζα τώρα, κέρδιζα τα πάντα. Αισθανόμουν έτοιμη και σίγουρη για τον εαυτό μου. Περίμενα με ανυπομονησία τα αποτελέσματα καθώς έβλεπα όλους μου τους κόπους να ανταμείβονται.
Μόλις άκουσα το όνομα μιας άλλης κοπέλας πάγωσα. Ένιωσα όλον τον κόσμο να γελά μαζί μου. Μπορεί εξωτερικά να φαινόμουν χαρούμενη, μα μέσα μου έσπασαν τα πάντα. Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Μια γροθιά στο στομάχι που με έκανε να αντιληφθώ τα πάντα γύρω μου.
Την επόμενη κιόλας μέρα δήλωσα την παραίτηση μου και από τότε δεν σταμάτησα να αγωνίζομαι για να αποδείξω ότι κάθε γυναίκα είναι όμορφη και θηλυκή με το δικό της ξεχωριστό και όμορφο τρόπο αν μάθει να αγαπάει τον εαυτό της.

🔸

Ελπίζω…

Της Ανθής Κατασμάγκα

Ελπίζω σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου τα κορίτσια θα μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα. Ελπίζω τα χαμόγελα τους να είναι πλατιά και αληθινά.
Ελπίζω να γελούν με την καρδιά τους.
Ελπίζω να πασχίζουν να αλλάξουν τον κόσμο.
Ελπίζω να μην φθείρονται ποτέ και να διατηρήσουν την ανθρωπιά τους.
Ελπίζω να μπορούν να ζουν, όχι απλώς να υπάρχουν.
Ελπίζω να μην πασχίζουν μια ζωή για την εξωτερική τους εμφάνιση και τα κάλλη τους.
Ελπίζω στα έξι τους χρόνια η μητέρα τους να μην τα μαθαίνει να φορούν πιο θηλυκά ρούχα.
Ελπίζω στα δέκα τους οι συμμαθητές τους να μην τα κοροϊδεύουν για τα σώμα τους.
Ελπίζω στα δεκαέξι τους να μην παρενοχληθούν καθώς θα γυρίζουν σπίτι.
Ελπίζω στα εικοσιπέντε τους να μην αναγκαστούν να παντρευτούν.
Ελπίζω στα τριάντα τους να μην δεχτούν ενδοοικογενειακή βία.
Ελπίζω στα σαράντα οχτώ τους να τα έχουν καταφέρει στη δουλειά τους καταλαμβάνοντας ηγετικές θέσεις.
Ελπίζω να μην φτάσουν στα εβδομήντα τους για να συνειδητοποιήσουν ότι είναι καταπιεσμένες, ότι δεν έζησαν την ζωή που άξιζαν.
Ελπίζω η κοινωνία να είναι πιο ανεκτική στις προσδοκίες τους.
Ελπίζω να είναι ευτυχισμένες για εμάς.

🔸

Της Αγγελικής Καρατζόγλου

Ζούμε σε μια κοινωνία, που προβάλει την πλασματική εξωτερική ομορφιά μέσα από τον υπερκαταναλωτισμό. Κρυμμένος στόχος είναι η ολική ταπείνωση του ανθρώπου και ιδιαίτερα των γυναικών που είναι οι πιο ευάλωτες προς όφελος του κέρδους.
Είναι η εποχή των likes και των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας (Μ.Μ.Ε.) που προβάλουν συγκεκριμένα πρότυπα εξωτερικής εμφάνισης, τα οποία απεγνωσμένα επιδιώκει να φτάσει ο μέσο πολίτης.
Η εποχή, η οποία θα μπορούσε να παρέχει στους ανθρώπους τη μεγαλύτερη ασφάλεια είναι γεμάτη με ανασφαλείς ανθρώπους.
Επηρεασμένος από τα ΜΜΕ ο μέσος πολίτης επιζητά απεγνωσμένα την αποδοχή των άλλων όχι γι΄ αυτό που εσωτερικά είναι, αλλά για την πλασματικό εαυτό που προβάλλει η εποχή. Έχουμε ξεχάσει να συζητούμε και έχουμε άποψη μόνο για τον εαυτό μας. Ακολουθούμε το κυρίαρχο ρεύμα και λίγοι είναι αυτοί που κολυμπούν αντίθετα σε αυτό.
Γυναίκες γεμάτες άγχος και ανασφάλεια, που ντρέπονται για το σώμα και την παραμικρή τους ατέλεια. Γυναίκες που έχουν ξεχάσει την αλληλεγγύη μεταξύ τους και κοιτούν πως θα πατήσουν η μία την άλλη.
Άντρες χωρίς γούστο και άποψη, που βλέπουν το γυναικείο κορμί σαν ένα κομμάτι κρέας και δεν ενδιαφέρονται για τα εσωτερικά προσόντα.
Παιδιά μπερδεμένα που βομβαρδίζονται από τα Μ.Μ.Ε. και αγωνίζονται για την αποδοχή των άλλων και που εν τέλη αδυνατούν να διαμορφώσουν το προσωπικό τους στυλ.
Ζούμε στην πιο ρηχή κοινωνία και είμαστε έτοιμοι να γκρεμίσουμε όλο τα παλαιό αξιακό σύστημα όχι για να γίνει καλύτερο αλλά πολύ χειρότερο.

🔸

Της Κατερίνας Παπαναστασίου

Στο μουσικό βίντεο δεν διακρίνεις εύκολα χαρούμενα πρόσωπα. Μονάχα δυστυχισμένα, κουρασμένα και απελπισμένα. Κάνουν τα πάντα για να δείχνουν όμορφες, με στεγνά σώματα. Η κοινωνία έτσι τις θέλει πλέον τις γυναίκες. Η μία να προσπαθεί να γίνει πιο «όμορφη» από την άλλη, συμμετέχοντας σε διαγωνισμούς ομορφιάς.
Κάποια, λοιπόν, γυναίκα που είχε αρχικά πιστέψει ότι ο προορισμός της σύγχρονης γυναίκας είναι να «παλεύει» για την τέλεια ομορφιά πήρε μέρος σε έναν διαγωνισμό ομορφιάς. Έπρεπε, όμως, να προσπαθήσει πάρα πολύ για να πετύχει τον στόχο της, γιατί είχε περισσότερα κιλά και δεν ήταν εξασκημένη όπως οι άλλες υποψήφιες. Έτσι, αποφάσισε να δουλέψει πολύ σκληρά, για να καταφέρει να κερδίσει το βραβείο. Έκανε πολλή γυμναστική, δεν τρεφόταν με φυσιολογικό φαγητό και ανάγκαζε τον εαυτό της να κάνει συχνά εμετό. Για να δείχνει ακόμη πιο όμορφη έκανε πλαστικές επεμβάσεις. Αυτές τις συνήθειες είχαν όλα τα κορίτσια που συμμετείχαν στον διαγωνισμό.
Κατά βάθος, όμως, ήταν διαφορετική από τις άλλες. Στη διάρκεια του διαγωνισμού ήρθε η ώρα της φάσης των ερωτήσεων. Στη διάρκεια αυτής της φάσης, η κριτική επιτροπή κάνει κάποιες γενικές ερωτήσεις στις υποψήφιες για να διαπιστώσει την ποιότητα της προσωπικότητάς της. Βέβαια, οι ερωτήσεις αυτές είναι τυπικές και οι υποψήφιες ασκούνται από πριν για να δώσουν κάποιες φτιαχτές απαντήσεις που θα προκαλέσουν ενδιαφέρον. Η ερώτηση που απεύθυναν στην κοπέλα ήταν τυπική και είχε σχέση με τις φιλοδοξίες της για τη ζωή. Παρόλο που η απάντηση ήταν εύκολη, η κοπέλα για πρώτη φορά σκέφτηκε πολύ σοβαρά το νόημα της ζωής της και αντιλήφθηκε το κακό που είχε δημιουργήσει στον εαυτό της, αλλά και το πόσο δυστυχισμένη ήταν.
Από εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να ξύπνησε από έναν λήθαργο και άλλαξε εντελώς την άποψή της για τη ζωή. Τελικά, έχασε το βραβείο, όμως ήταν πλέον πραγματικά χαρούμενη και ευτυχισμένη, γιατί ένιωθε ότι ανακάλυψε το πραγματικό νόημα της ζωής.

🔸

Η στημένη παγίδα

Της Πάμελας Πετάλλι

Μικρή ήμουν μόνη και αβοήθητη. Αβοήθητη, γιατί δεν είχα ποτέ κανέναν να με καθοδηγήσει, να με προϊδεάσει για τον πλαστικό σαν κούκλα κόσμο που με περίμενε να τον αντιμετωπίσω. Μεγάλωσα απότομα, βρέθηκα μπροστά εε δύσκολες καταστάσεις. Μπόρεσα να  αντιμετωπίσω κάποιες, άλλες πάλι πέρασαν αόρατες. Μπορεί έτσι να ωφελήθηκα. Η άγνοια που είχα, μπορεί εκείνη να με βοήθησε να φτάσω μέχρι εδώ. Φυσικά μόνο σε κάποιες περιπτώσεις.
Για να μπορέσει κάποιος να ανέβει πρέπει πρώτα να έχει πέσει. Σωστά; Ε!, λοιπόν εγώ είχα πέσει χωρίς να το καταλάβω, χωρίς πόνο. Τουλάχιστον στην αρχή. Μετά, όμως, άρχισα να βλέπω το σάπιο πίσω από το όνειρό μου. Όλα ψεύτικα, όλα ανούσια, όλα για το τίποτα. Μαριονέτες, πολλές μαριονέτες με αυτές έπαιζαν οι δυνατοί μπροστά μου. Όχι όμως πολύ δυνατοί, κάνεις και τίποτα δεν είναι ανίκητο. Μόνο όσο χρειαστεί για να πέσεις στη τρύπα της παγίδας. Κάθε παγίδα έχει έναν τρόπο διαφυγής. Εγώ βρήκα τον τρόπο μου, άρπαξα την ευκαιρία μου, δυσκολεύτηκα να κρατηθώ ψηλά, αλλά κατάφερα να βγάλω τον εαυτό μου στην επιφάνειας. Μια και καλή...