“ΕΣΥ” | ΠΟΛΥΤΡΟΠΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ 64 | MULTIMODAL TEXTS 64

«Εσύ»

Κοιτώ για άλλη μια φορά το ρολόι και νιώθω πως πλέον έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου. Ύστερα κοιτώ το ταλαιπωρημένο χαρτί μπροστά μου, σορός λέξεων, λέξεις που δεν ταίριαζαν η μια δίπλα στην άλλη και κατέληξαν πυκνές μουντζούρες, πιο κάτω κι άλλες λέξεις και πάνω, αριστερά από τον τίτλο, μια μικρή ζωγραφισμένη καρδούλα. ‘’Εσύ’’ είναι ο τίτλος.
Σηκώνω τα μάτια μου και κοιτώ έξω από το παράθυρο, στο σκοτεινό νυχτερινό ουρανό. Κανένα ίχνος ζωής, κανένα φως από σπίτια ή καταστήματα, απλά ένα απέραντο μαύρο. Κανένα ίχνος ελπίδας.
Σηκώνομαι απότομα και κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες του διαμερίσματος. Βγαίνω έξω, στη βροχή. Απλά στέκομαι εκεί, νιώθοντας τόσο μόνη, τόσο τσακισμένη και τόσο αξιολύπητη που δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο από αυτό που σκέφτομαι τώρα, αυτό που σκέφτομαι τις τελευταίες ώρες, τους τελευταίους μήνες, τον τελευταίο χρόνο. Αρχίζω να τρέμω, και μαζί με το τρέμουλο νιώθω την αναπνοή μου να γίνεται όλο και πιο δύσκολη και νομίζω πως θα λιποθυμήσω. Ακουμπώ το χέρι μου στο στήθος μου και ακούω την καρδιά μου να σφυροκοπά, να εκλιπαρεί να ουρλιάζει, πως δεν μπορεί άλλο. Τα υγρά μάγουλά μου καίγονται αλλά αδυνατώ να καταλάβω αν είναι από τη βροχή που όλο και δυναμώνει ή από τα δάκρυα που δεν έχουν σταματήσει να κατακλύζουν το πρόσωπό μου. Πέφτω κάτω ανήμπορη να σταθώ στα ίδια μου τα πόδια και κατηγορώ επανειλημμένα τον εαυτό μου για αυτό που μου συμβαίνει.
Αναπνέω δύσκολα και ανοίγω ενστικτωδώς το κινητό μου αναζητώντας την ώρα. 11:11 πριν τα μεσάνυχτα, η ώρα που λένε να «κάνεις μια ευχή». Αλλά από μέσα σου, γιατί αλλιώς δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ.
Και τότε μου περνάει φευγαλέα η σκέψη πως ίσως κάποια φορά άθελά μου ευχήθηκα γι’ αυτόν δυνατά…

Νάνσυ Τζιόλη

Με αφορμή «Τα πάθη της βροχής» της Κικής Δημουλά