«ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ '47». PERFORMANCES: ΗΧΟΓΡΑΦΗΜΕΝΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ 8

Στη σειρά των «ηχογραφημένων αφηγήσεων και μονολόγων» η Πασχαλίνα Γιαννάκη αφηγείται το κείμενο "Τα δύσκολα χρόνια του ΄47", το οποίο συνέθεσε με βάση τις προφορικές αυτοβιογραφικές μαρτυρίες της γιαγιάς της Παναγιώτας Τιουτούφα από τη Βροντού Πιερίας

Πασχαλίνα Γιαννάκη. Δρόμος για τη Βροντού Πιερίας. 8/3/2020, ώρα 10:29 

Τα δύσκολα χρόνια του ΄47 

Θυμάμαι τα δύσκολα χρόνια την Άνοιξη του 1947 στο χωριό. Εγώ επειδή ήμουν μικρή στα δεκατρία ένιωθα θλίψη, πόνο και φόβο γιατί δεν ξέραμε τι θα μας ξημερώσει, τι θα μας φέρει η μοίρα.
Ύστερα, ένα πρωί μάζεψαν τις οικογένειες μας στην πλατεία και τις φόρτωσαν στα αυτοκίνητα για να τις στείλουν στην εξορία. Τα συναισθήματα του πόνου ήταν έντονα, γιατί κάθε παιδί φοβότανε να μη φύγει ο δικός του γονιός στην εξορία και μείνει μόνο του. Εμένα με παραμάζεψε μία χωριανή και με έκρυψε στην αγκαλιά της δεν ήθελε να δω τους γονείς μου να τους παίρνουν μακριά. 

Το χωριό διαλύθηκε. Μας σκόρπισαν στα γύρω χωριά. Ο στρατός έστειλε εμένα και την οικογένειά μου σε ένα φιλικό σπίτι στον Κορινό. Για μας ο τόπος αυτός ήταν ξένος δεν είχαμε τι να κάνουμε και ήμασταν κλεισμένοι μέσα στα σπίτια. Δεν έπρεπε να κυκλοφορούμε. Οι ντόπιοι δεν μας γνώριζαν, δεν μας ήθελαν στο χωριό τους, δεν μας άφησαν να κυκλοφορούμε. Μετά τις 6:00 απαγορευόταν η ήδη περιορισμένη κυκλοφορία. Μες στο σπίτι ασχολούμασταν μόνο με δουλειές του νοικοκυριού και αυτές δεν μας άφηναν οι ιδιοκτήτες των σπιτιών. 

Ύστερα από λίγο καιρό και αφού άρχισαν οι φυτείες δουλεύαμε στα χωράφια τους. Η μέρα περνούσε άσχημα. Ήταν σκληρό να είσαι ξενιτεμένος, πρόσφυγας, να είσαι μακριά από τον τόπο σου, μακριά από τις ρίζες στις οποίες γεννήθηκες, μακριά από το σπίτι σου και εκεί δεν είχες τίποτα να κάνεις παρά μόνο να υπακούς. Μόνο να υπακούς. Έσκυβες το κεφάλι. Δεν έχεις πια ελευθερία έκφρασης, ελευθερία λόγου, να πεις τη γνώμη σου χωρίς να φοβάσαι αν κάποιος θα σε προδώσει. 

Τώρα είμαι 85 χρόνων είμαι ξανά κλεισμένη μες στο σπίτι, ζω ξανά τα παιδικά μου χρόνια, εκείνες τις στιγμές. Τώρα όμως δεν έχω τον εχθρό να με σημαδεύει με το τουφέκι. Έχω έναν αόρατο εχθρό που με περικυκλώνει. Ο φόβος είναι ίδιος. Τότε φοβόμουνα για τη ζωή μου τώρα φοβάμαι για την υγεία μου. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Θάνατος.