«ΠΛΗΓΕΣ» | PERFORMANCES. ΗΧΟΓΡΑΦΗΜΕΝΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ 7

Στη σειρά των «ηχογραφημένων αφηγήσεων και μονολόγων» η Πάμελα Πετάλι αφηγείται το κείμενο «Πληγές», το οποίο συνέθεσε αντλώντας αποσπάσματα από το βιβλίο της Ασημίνας Ξηρογιάννη, 23 ημέρες (Αθήνα, εκδ. Γαβριηλίδης, 2025) και τον αφηγηματικό μονόλογο της Χρυσαυγής Τσώλα από τις ημέρες εγκλεισμού στο σπίτι στη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού (Η εφημερίδα των Συντακτών, διαδικτυακή έκδοση 07.04.2020, 16:32 https://www.efsyn.gr/tehnes/art-nea/238248_istories-egkleismoy)

Πάμελα Πετάλι. Λεπτομέρεια από τη "Γέννηση της Αφροδίτης" τoυ Sandro Botticelli (1456). Σχέδιο με μολύβι 

Πληγές

Δεν έχει σημασία αν είναι μέρα ή νύχτα, πρωί ή βράδυ. Σκοτάδι μέσα μου και έξω. Με βαριά βήματα φτάνω στο γραφείο μου. Παίρνω λευκό χαρτί. Το αιώνιο αδιέξοδο μπρος στη λευκή κόλλα. Ήδη ασφυκτιώ στο σώμα μου. Με το ξέσπασμα της πρώτης βροντής σχηματίζω την πρώτη λέξη. «Τριγυρίζω μέσα σ’ ένα άδειο σπίτι… Μόνη…».

Σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ' την αρχή. Λένε πως ο χρόνος είναι αμετάκλητος. Και είναι αλήθεια, με την έννοια ότι «δεν μπορείς να φέρεις πίσω τα περασμένα». Τι ακριβώς είναι αυτά τα «περασμένα»; Όλα όσα πέρασαν; Και τι σημαίνει «πέρασαν», όταν για τον καθένα μας το παρελθόν είναι φορέας κάθε συγκεκριμένου πράγματος στο παρόν μας, σε κάθε στιγμή μας; Ο χρόνος δεν χάνεται χωρίς ν’ αφήσει ίχνη, γιατί είναι κατηγορία υποκειμενική… Κι ο βιωμένος χρόνος μένει πάντα στην ψυχή μας ό, τι κι αν αυτό σημαίνει. 

Στριμωγμένη ανάμεσα σε άχρωμους τοίχους και έχοντας χάσει πολλά, προσπαθώ να μη χάσω εμένα. Τριγυρίζω μέσα σ’ ένα σπίτι άδειο. Μόνη. Σέρνομαι από δωμάτιο σε δωμάτιο, ψηλαφίζοντας μνήμες. Κλείνω τα μάτια. Αφήνομαι στο σκοτάδι. Προσπαθώ να αυτοσυγκεντρωθώ.

Ακολουθούν κραυγές αγωνίας, εγκατάλειψης, μοναξιάς. Αλλά κραυγές χωρίς ήχο, αφού κανείς δεν είναι εκεί να τις ακούσει. Ο «άλλος» δεν υπάρχει, δε συν-παρίσταται. Κάποια βράδια με τέτοιες σκέψεις, πιάνω το στυλό για να γράψω, μα δεν βγαίνει λέξη. Λένε όταν βιώνεις πόνο και θλίψη, η πένα σου ελευθερώνεται. Μα εγώ τίποτα. Τόσο στείρα από ιδέες και τρόπους είμαι! Φαίνεται ότι χρειάζομαι κάτι πιο βαρύ, ένα θάνατο, ας πούμε, όπως τώρα, για να μπω αυτόματα στη διαδικασία.

«Πληγές»: Δε θέλω να γράφω ερωτικά ποιήματα μόνο. Θέλω να ζήσω τον έρωτα, τον πόνο του, τον χρόνο του το άχρονο παρόν του. Να μη στερήσουν οι λέξεις μου την ανεπαίσθητη εκείνη αύρα την ουσία της. Τελικά διαλύομαι σε κομμάτια. Οι διάφορες πτυχές μου δε μπορούν να συντεθούν. Το παζλ δε μπορεί να ολοκληρωθεί, γιατί κάποια κομμάτια χάθηκαν και άλλα, με τον καιρό, έχουν φθαρεί. Δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω και την ίδια μου την εικόνα, παρατηρώ από μακριά όλα τα χρώματα εκεί έξω, τα οποία δημιουργούν μία θλιβερή αντίθεση με τη δική μου ασπρόμαυρη ζωή.

Αν βάλεις πολλούς ανθρώπους να περπατήσουν σ’ έναν μικρό κλειστό χώρο θα ασφυκτιούν. Κάπου εκεί μπορεί να γεννηθεί ένα ποίημα. Αν πάλι κάποιος είναι μόνος του ολομόναχος κλεισμένος σε έναν τέτοιο μικρό χώρο πάλι θα ασφυκτιά από τη μοναξιά του, ίσως. Και σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να γεννηθεί ένα ποίημα. 

Λέω να πετάξω το πρόχειρο αυτό ημερολόγιο. Μαζί του θα πετάξω και τα γεγονότα. Θα τα ξορκίσω, θα τα διώξω μακριά… Λίγο πολύ τα έβγαλα από τα δωμάτια της ψυχής μου. Απομονώθηκα σ’ αυτό το σπίτι, δεν ξέρω για πόσο. Μια, δύο… δέκα μέρες; Απλή αριθμητική. Η ουσία παραμένει η ίδια. Άνοιξα την πόρτα, βγήκα έξω και άφησα πίσω τα χειρόγραφα, τη ζωή μου όλη…