PERFORMANCES: ΗΧΟΓΡΑΦΗΜΕΝΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ 10

Στη σειρά των «ηχογραφημένων αφηγήσεων και μονολόγων» η Βαγγελίτσα Τσιμήτρη αφηγείται το κείμενο "Ανάσες απόγνωσης". Φανταστική ιστορία εγκλεισμού που γράφτηκε στη διάρκεια της "καραντίνας" εξαιτίας της πανδημίας του κορονοϊού τον Απρίλιο του 2020

Βαγγελίτσα Τσιμήτρη. Σκηνικό. 16/3/2020, ώρα 14:44

Ανάσες Απόγνωσης

Φεύγοντας είπε πως δεν θα με ξέχναγε ποτέ. Ανοησίες! Όλοι ξεχνάνε όταν φεύγουν μακριά. Και αυτό από τη μια σε προσγειώνει στην πραγματικότητα, αλλά από την άλλη πονάει πολύ. Γι΄ αυτό πάντα θα κουβαλάω μέσα μου τις τελευταίες στιγμές μαζί του: «Σ αγαπώ δεν θα σε ξεχάσω ποτέ». Όνειρο απατηλό, μου λένε. Ίσως για μένα! Αλλά γι΄ αυτόν; Εγώ, όμως, το΄ ζησα... Ήταν αλήθεια. 

Από τότε σταμάτησα να σκορπώ τον εαυτό μου ανέμελα. Δεν υπήρχε κάτι άλλο να κάνω. Άλλαξα πολύ. Είδα τον εαυτό μου χαμηλά κι έτσι κατάλαβα πολλά. Δεν ήταν έρωτας. Ήταν ιδέα και ανάγκη. Έτσι γίνεται εδώ. Όλοι λειτουργούν από ανάγκη. Κανείς δεν νοιάζεται για κάτι πιο ουσιαστικό. 

Έτσι ήμουν και εγώ όμως. Δεν υπολόγιζα κανέναν και τίποτα. Ώσπου, αναγκάστηκα να το κάνω. Ναι! Από ανάγκη ήταν και όχι από επιθυμία. Ντρέπομαι γι΄ αυτό. Όμως δεν ντρέπομαι να πω αλήθειες. Ναι αλήθειες. Κάτι που για μένα πριν από ένα χρόνο φάνταζε ιστορία φαντασίας. Ίσως, επειδή ήμουν μικρή... Τι βλακείες λέω. Δεν ήμουν μικρή. Ανεύθυνη ήμουν και αφελής. Ποιός; Εγώ! Εγώ που «τα΄ ξερα όλα». 

Αλλάζει, όμως, ο άνθρωπος είτε το θέλει είτε όχι. Μην με ρωτάτε γιατί. Μάλλον πέφτει στην ανάγκη. Ποιά ανάγκη; Να ξεφύγει από τον εγκλεισμό που βρισκόταν και που κάποιες φορές το απολάμβανε κιόλας. Λάθος. Το έκανα και εγώ, απολάμβανα λάθος καταστάσεις που δεν με ωφελούσαν σε τίποτα. Κλειδωμένη όλη μέρα στα σκοτεινά σοκάκια του εγωισμού χανόμουν μέρα με τη μέρα στις λεωφόρους της ψευδαίσθησης. Ένιωθα αδύναμη. Κάποιες φορές σιχαινόμουν τον εαυτό μου ωθώντας τον σε ανάξιες πράξεις. Δεν ήμουν εγώ. Τώρα το συνειδητοποιώ. Ήταν το υποσυνείδητό μου που με οδηγούσε συνεχώς σε αρνητικές σκέψεις. 

Τελικά, όλα μια σκέψη είναι! Όλοι αποτελούμαστε από σκέψεις... Είτε θετικές είτε αρνητικές. Αν, όμως, χάσεις το κουράγιο και τη δύναμή σου είναι σαν να χάνεις όλο το παιχνίδι. Αυτό είναι η ζωή μας. Ένα παιχνίδι σκέψεων. Και εσύ, απλώς, διαλέγεις. Ή θα νικήσεις τις αρνητικές σου σκέψεις ή εάν αυτές θα σε νικήσουν.

Και όσον αφορά τον έρωτα; Δεν τον έζησα ακόμα. Και μάλλον είμαι τυχερή γι΄ αυτό...